Blijven of gaan? Als je diep van binnen weet dat het niet meer klopt (of: niet meer lukt)
Er zijn van die vragen waar geen goed moment voor lijkt te bestaan. Vragen die je niet hardop durft te stellen, omdat het antwoord misschien alles verandert.
Vragen als: "Zit er nog toekomst in onze relatie?" en "Kan ik hier nog gelukkig zijn?"
Je denkt er aan op een avond in stilte. Of de vraag, de gedachten, overvalt je op een onverwacht moment wanneer je partner iets zegt en het raakt je niet meer, je niet meer voelt wat je voorheen wel voelde. Het gevoel van elkaar verwijderd zijn geraakt, terwijl je naast elkaar op de bank zit.
De twijfel is geen falen
Twijfelen over je relatie voelt voor veel misschien zwak, het maakt je onzeker en voelt als falen. Je hebt zoveel opgebouwd, er zijn misschien kinderen, een huis, toekomst dromen en er is geschiedenis.
En toch: je hart blijft fluisteren dat het al te lang niet meer werkt.
Soms voelt het alsof jij de enige bent die nog iets voelt maar dan vooral het gemis van wat er ooit was.
Je vraagt je dingen af zoals:
“Zien we elkaar nog echt?”
“Of houden we elkaar vast omdat het vertrouwd is?”
Geen enkele scheiding is hetzelfde
Ik heb zelf twee keer een scheiding doorgemaakt.
De eerste keer wist ik zeker: dit is klaar. Dit heeft geen toekomst meer.
Dat maakte het niet minder pijnlijk, maar de richting was duidelijk.
De tweede keer... was anders, is anders.
Er was en is liefde. Er was nog steeds de wens om samen oud te worden.
Maar het werkte gewoon niet, niet nu, niet zo.
En dus besloten we om uit elkaar te gaan.
Niet om voorgoed afstand te nemen, maar om ruimte te maken.
Ruimte om onszelf terug te vinden, en daarmee hopelijk ook elkaar.
Dat voelt raar om te zeggen. Want wie kiest er nu voor een scheiding met hoop?
En toch, ook dat bestaat.
En daarmee wil ik laten zien dat er geen goed of fout is, dat er geen regels zijn voor een scheiding. Geen vaste volgorde.
En dat praten, reflecteren en voelen, je kan helpen om uit te zoeken wat jij écht wil.
En daarna pas: of het ook kan en hoe dan.
De angst voor het onbekende
Misschien weet je het diep van binnen al.
Dat jij niet meer gelukkig bent.
Dat de verbinding zoek is, of dat je jezelf kwijt bent geraakt.
Maar dan komt de andere stem: de stem van angst.
- “Hoe moet ik dat financieel gaan doen?”
- “Wat als ik spijt krijg?”
- “Wat doet dit met de kinderen?”
- “Wat als ik het straks niet meer aankan?”
De bergen lijken eindeloos, en jij staat onderaan met een rugzak vol twijfel, schuldgevoel, vermoeidheid.
Het voelt alsof je moet kiezen tussen jezelf opofferen óf alles verliezen. Een onmogelijke keuze.
Eén gedachte om mee te nemen
Je hoeft nu nog geen beslissing te nemen.
Maar je mag wél erkennen wat er is.
Dat je onzeker bent. Dat je uitgeput bent.
Dat je diep van binnen voelt: zo wil ik niet verder.
Dat is al een eerste stap, grote stap: eerlijk durven kijken.
Niet naar de bergen die voor je liggen, maar naar het gevoel dat je al zo lang probeert te onderdrukken.
Je hoeft dit niet alleen te doen.
En je hoeft ook niet meteen iets te veranderen.
Maar je mag wél gaan praten. Eerlijk. Open. Laag voor laag, beetje voor beetje.
Met iemand die geen belang heeft bij je keuze, alleen een belang het jij er zelf in overeind blijft.
Wil je praten?
Je bent meer dan welkom voor een eerste reflectiegesprek.
Zonder oordeel, zonder druk. Gewoon de tijd en ruimte om je verhaal neer te leggen. Wacht niet tot morgen, wacht niet op het perfecte moment, maak vandaag een afspraak en sta toe om geholpen te worden, dat verdien je!
Reactie plaatsen
Reacties